Ktoś ziewnął.
Tak reaguje czytelnik, gdy serwujesz mu:
– być,
– mieć,
– mieć wrażenie,
– pomyśleć,
– zauważyć,
– poczuć,
– wyobrazić sobie.
Być – dlaczego nudny?
Chłopak był smutny.
Chłopak się zasmucił.
Mieć – dlaczego nudny?
Chłopak miał pieniądze.
Chłopak posiadał pieniądze.
Mieć wrażenie – dlaczego nudny?
Chłopak miał wrażenie, że ktoś go śledzi.
Chłopakowi wydawało się, że ktoś go śledzi.
Pomyśleć – dlaczego nudny?
Chłopak pomyślał, że czas na zmiany.
Chłopak stwierdził, że czas na zmiany.
Zauważyć – dlaczego nudny?
Chłopak zauważył wiewiórkę.
Wiewiórka przeleciała przed chłopakiem.
Poczuć – dlaczego nudny?
Chłopak poczuł wiatr we włosach.
Wiatr rozwiewał włosy chłopakowi.
Wyobrazić sobie – dlaczego nudny?
Chłopak wyobraził sobie Ziemię.
Oczami wyobraźni chłopak dostrzegł Ziemię.
Zamiast używać nudnych czasowników, wysil się choć trochę i zastąp je czymś żywszym. Trud się opłaci.
Zadanie 1:
We wszystkich swoich tekstach spróbuj nudne czasowniki przerobić na żywsze słowa.
Zadanie 2:
Główny bohater się nudzi.
Odpowiedz na poniższe pytania:
Kto i jak urozmaici mu dzień?
Kto i jak może popsuć im zabawę?
Dopisz sześć pytań pomocniczych.
Napisz scenkę lub coś dłuższego.
Zadanie 3:
Do każdej litery niżej wymyśl słowo zaczynające się na:
B…
O…
R…
I…
N…
G…
Opcja 1:
Do każdego słowa z powyżej zrób przynajmniej trzy pytania.
Napisz scenkę lub coś dłuższego.
Opcja 2:
Napisz akapit zaczynający się na B…
Napisz kolejny akapit rozpoczynający się od O…
Napisz…
itd.
Aż skończysz na G…
Opcja 3:
Napisz scenkę zaczynającą się na B…
Napisz kolejną scenkę rozpoczynającą się od O…
Napisz…
itd.
Aż skończysz na G…
Pozdrawiam,
Barbara Kirszniok
Mimi
